Friday, Friday

I've made an appointment tomorrow with a previous consultant from the company. I was friends with him a few weeks after I got my employment and I should say that it has been a good friendship even we rarely see each other.

His office is conveniently located across the street from where I live and is very willing to give me tips and tactics about the field in which I am in right now. I have been calling this off ever since I started to play badminton and I feel that this time, I shouldn't. I did not play last week because my body is complaining about the rest that I haven't been giving since I started playing. Of course I miss playing. But I think it's about time that I take a break. I work the same number of hours but there are some more aside from what I am already doing.

But I am not complaining. Nah! I am actually enjoying every minute of it. I take this time as my opportunity to apply all those theories that I have learned. There are now new agents that joined the company and we almost always engaged in discussions about plans and schemes. And I should say that these are all healthy discussions that I am taking advantage of. I always tell myself that whatever comes out of this, it will all be my gain. I am also getting myself ready for the time when I'd be allowed to go out and meet people.

But in the meantime, phone calls and inquiries and queries from new consultants are like a shower that waters the seeds in my brain.

Somewhere Down The Road

We had the right love
At the wrong time
Guess I always knew inside
I wouldn't have you for a long time

Those dreams of yours
Are shining on distant shores
And if they're calling you away
I have no right to make you stay

But somewhere down the road
Our roads are gonna cross again
It doesn't really matter when
But somewhere down the road
I know that heart of yours
Will come to see
That you belong with me

Sometimes good-byes are not forever
It doesn't matter if you're gone
I still believe in us together
I understand more than you think I can
You have to go out on your own
So you can find your way back home

And somewhere down the road
Our roads are gonna cross again
It doesn't really matter when
But somewhere down the road
I know that heart of yours
Will come to see
That you belong with me
Letting go is just another way to say
I'll always love you so

We had the right love
At the wrong time
Maybe we've only just begun
Maybe the best is yet to come
'Cause

Somewhere down the road
Our roads are gonna cross again
It doesn't really matter when
But somewhere down the road
I know that heart of yours
Will come to see
That you belong
With me

I still wish it would be you...

Opisina

Eto na ngayon ang bago kong mesa. Dati, nakapili ako ng gusto ko doon sa mga bakante pero dahil sa kagustuhan ng amo ko na maging komportable ako, sinabi na niya sa akin na lumipat na lang ako.

Gusto ko mang sabihin ang dahilan kung bakit niya ako pinalipat, mas mabuti pa sigurong huwag na lang. Ayokong makasakit ng damdamin o kung ano pa man at bak ma-ban na naman ang website na ito.

Masaya ngayon sa opisina. Nakakatuwa kasi di masyadong mahirap pakisamahan yong mga ka-trabaho ko. Kahit na nga me dahilan para ilipat ako ng amo ko sa ibang silid para mas masarap ang simoy ng hangin (lol). At mas nakakatuwa ay mahilig silang magpakuha ng picture. Ibig sabihin nito, me kasama na ako... hehehehehe... Eto ang mga pinakahuli naming trip sa opisina. Siyempre, andiyan din ang trip ko...

Sabi Ni...

Sabi ni Sharon sa pelikulang Caregiver:

"Sometimes, when you least expect it, someone will come into your life and will make you feel less lonely."

Sabi naman daw ni Lea Salonga sa concert niya sa PICC:

"In every single event/stage of your life... you have to have somebody there."

Bus Trip

Madalas kaming magkasabay ni Ara pauwi. Kasi isa lang kami ng sinasakyan na bus pero di kami pareho ng tirahan. Minsan...

Nag-trip kaming magkuhaan ng larawan dahil sa tagal ng paghihintay at trapik. Wala naman kaming magawa. Di makuhang maasar, di makuhang mapikon, di makuhang magalit. Daanin na lang sa trip... hehehehehe...

Badminton Friday

Sobrang sarap maglaro!

Nasobrahan nga yata ako at di ako nakakain ng maayos pagdating ko sa bahay. Sobrang pagod ako dahil walang tigil ang laro namin simula 11.00 hanggang lampas 2.00. Tumitigil lang kami para uminom ng tubig at magpahinga sandali tas laro na naman. Palagi tuloy akong di makahintay mag-Biyernes! Pero kahapon nga pala, mainit! Nagtataka ako kasi dati nilalamig pa ako habang naglalaro. Iniisip ko baka mahina lang ang aircon o talagang tag-init na.

Biyernes Na Naman!

Siyempre, Biyernes na naman... EXCITED na naman ako!!!!

Bukas, ika-apat na Biyernes ko nang naglalaro ng badminton. Super tuwang-tuwa ako simula nang maglaro ako. Halos tuwing Biyernes, me mga nakikilala akong bagong kalaro. Kaunti pa lang kami at naghahanap pa ng mga makakasama. Siguro, sa isang linggo makakasama na ang kapatid ng matalik kong kaibigang si Chacha na kararating lang dito sa Dubai noong isang linggo.

Naiba talaga ang Biyernes ko simula nong nag-badminton ako.

Anyway...

Sabi ni Ara, yong ulan daw nong isang araw ay artificial. Di ako maniwala. Pero naisip ko na baka nga kasi nagtataka ako noon bakit ang lalamig ng patak. Parang abnormal kasi ang init na kaya ng hangin tas malamig yong tubig. Parang di pangkaraniwan. Humahanap ako ng akda sa mga pahayagan dito na makakapagsabi na totoo nga yong sinasabi ni Ara. Sabi pa nga ng isa sa mga bus mates ko, umulan pa raw ng yelo doon sa ka-desyertuhan ng napakalayong Jebel Ali... tipong 50 years ka bago makarating doon pag galing ka dito sa pusod ng Dubai.

Marami akong gustong isulat. Pero parang di ko maisip. Siguro pagod lang ako ngayong linggong ito. Ang daming trabaho dito sa opisina, at ang dami na ring bagong ahente. Maraming makakausap, maraming nagtatanong, maraming pinakikigawa. Syempre kasi bago pa lang sila. Pero minsan, nakapagtataka na marami rin silang di alam. hehehehe...

Nga pala, siguro mga dalawang buwan na ang nakakalipas, isa sa mga kaibigan ko dito umuwi na ng Pilipinas at hindi na babalik. Isa siya sa mga sumuporta sa akin. Walang linggo na hindi niya ako tinatawagan kahit sandali lang para itanong kung kamusta na ako at kung okay ang trabaho ko. Natatandaan ko pa nong umuwi siya, sabi ko, "O paano, Reynore, ingat ka na lang at salamat sa suporta. Mawawalan tuloy ako ng isa sa mga pader na sandalan." At lumakad na siya palayo. Napakalaking bagay nong me nangangamusta sa 'yo, na alam mong me kaibigan kang nagmamalasakit. Alam kong bihira sa mga tao ang nakakapagpakita ng ganito. Kaya kung merong kayong kaibigan na ganito, alam ninyo na kung gaano sila kahalaga. Hindi rin natin mababayaran ang mga ito. Pero isa siguro na pinakamagandang gagawin natin ay iparamdam na lang sa mga taong darating sa buhay natin na mangangailangan ng suporta... kahit simpleng tawag lang paminsan-minsan.

Things to Do

This one is a good suggestion...

BLANK!

Ulan!!!

Kulimlim ng umalis ako sa bahay kaninang umaga. Inisip ko uulan pero sabi ko mas malamang sa hindi kasi nga tag-init na dito at paglabas ko pa lang ay ramdam ko na agad ang init na di katulad noong mga nakaraan.

Pero nang bumaba ako sa bus, naramdaman ko ang patak ng ulan! Ang saya-saya! Enero pa nong huling umulan dito at disaster pa dahil maraming kalye ang baha. Ngayon, malakas lang ng kaunti sa ambon at di nagtagal tumila na rin.

Noong isang araw lang, napanaginipan ni Cindy na umulan daw dito at pinag-usapan namin kung gaano na namin nami-miss ang ulan. Ngayon umulan! Pero iba pa rin ang ulan sa Pinas. Di ko kayang ipaliwanag pero alam ko, alam ninyo ang ibig kong sabihin.